De Blijvertjes

Avra

Avra – een blijvertje met karakter

Langs een verlaten weg in Griekenland werd ze gevonden: een klein hondje met een dwarslaesie, vermoedelijk geboren in de zomer van 2015. Haar achterlijf werkte niet, maar haar levenskracht was onmiskenbaar. In juni 2017 begon haar tweede leven, toen ze vanuit Griekenland naar Nederland kwam en bij Antoinet in de opvang belandde — kort nadat witte herder Iris, ook een rolstoelhondje, afscheid moest nemen van het leven.

Avra was anders. Geen katheter, geen handmatige hulp nodig voor blaas en darmen. Ze regelde het zelf — en dus werd ze een luierhondje. Binnen razendsnel, ondeugend en speels. Een klein bitchje, zeggen we liefdevol. En met dat onderbeetje waardoor ze altijd een tikje boos lijkt, is ze onmogelijk om níet om te lachen.

Haar achterpoten bewegen soms nog als ze moet poepen, maar lopen lukt niet. Heel even leek het erop dat ze ooit zou leren staan, en inderdaad: bij de voerbak bleef ze overeind. Maar het echte lopen kwam er niet van. Zwemmen deed ze jarenlang, tweewekelijks bij de fysio. Tot ze duidelijk maakte: ik vind dit niets. En dus stopten we ermee. Nu wordt ze gewoon lekker oud op haar manier.

Haar spieren worden zwakker, haar koppie iets grauwer. Ze verandert. Maar zolang ze zelf nog geniet, doen wij dat ook. En als het moment komt dat ze niet meer kan, dan zullen we haar laten gaan — uit liefde, zoals het hoort.

Avra is geen doorsnee hondje. Ze is een blijvertje. Een bron van vreugde, elke dag opnieuw. Een herinnering aan veerkracht, humor en het feit dat zelfs een klein lijfje, met grote beperkingen, een enorme plek in je hart kan innemen.

Fee

Ons Feetje

Begin 2023 stuitten we op een noodkreet: een “hobbyfokker” wilde in één keer al haar honden — 21 in totaal, inclusief kennels — verkopen aan een andere fokker. Labradors, Stabijtjes, kruisingen. En één oudere Golden Retriever. Het was geen plek voor honden. Dus reden we drie zondagen achter elkaar naar het hoge noorden om ze daar weg te halen.

Eén van die honden was Fee.

Bijna vijf maanden oud, nooit aangeraakt, nooit geknuffeld. Ze leefde samen met haar zusje en moeder op een koude betonnen vloer in een tochtige schuur. Toen we arriveerden, zaten ze buiten — op een hoop viezigheid, in de ijskoude regen. Geen plek voor leven.

Fee’s moeder, al tien jaar oud, had net haar laatste nestje gekregen. Een angstig moedertje. Maar zij vond een gouden plek bij mensen met ruimte, rust en begrip. Ze hoeft daar niets meer, alleen zijn wie ze is. Fee’s zusje, iets socialer, vond haar thuis bij een Belgisch stel, samen met een hondje uit Roemenië.

En toen bleef Fee over.

Te bang. Te beschadigd. Niet klaar voor de wereld.

Pas een half jaar later mocht ik (Antoinet) haar voorzichtig aanraken. Inmiddels is ze mijn bankhangmaatje geworden. Naar vreemde mensen blijft ze op haar hoede — waarschijnlijk voor altijd. Ze zal zich omdraaien en verdwijnen, zonder geluid. Maar bij mij is ze zacht, lief, en ongelofelijk trouw. Ze speelt met de andere honden, maakt nooit ruzie, en is de rust zelf in de roedel.

Fee heeft maar één ondeugd: haar liefde voor wc-papier. Zodra ze een rol heeft weten te stelen, paradeert ze ermee rond alsof ze goud in haar bek heeft. Trots, ondeugend en schattig tegelijk.

Ons Feetje. Geen hond voor iedereen, maar voor mij alles. 💛

Tekkie